Orzech szary (Juglans cinerea)

Cechy drzewa: Orzech szary kwiatostanyOrzech szary pierwsze liście Orzech szary to drzewo wysokości do 25 metrów, o szerokiej, gęstej i kopulastej koronie. U nas dużo niższe. Korowina szara, u starych okazów również głęboko bruzdowana. Pędy, liście i owoce gruczołowato owłosione i lepkie. Włoski brązowawe. W zimie gałązki i pędy szare.
Liście. Liście duże, złożone, długości 25-60 cm, 11-19 listkowe. Najczęściej 15 listkowe. Listki siedzące, szeroko lancetowate, długości 6-12 cm, bardzo drobno piłkowane, niemal całobrzegie. Wierzchołek listków wydłużony. Jesienią orzech szary tylko delikatnie się przebarwia - żółtawe są szczytowe gałęzie na słonecznych stanowiskach, reszta liści jest zielonkawa.
Kwiaty Kwiatostany męskie długie, zielonkawe do 14 cm długości; kwiaty żeńskie z czerwonymi pręcikami.
Kwitnienie 2 połowa maja, często 3 dekada maja.
Owoce. Owoce wydłużone, elipsoidalne, długości 4-7 cm, zebrane po 3-5 sztuk w gronie. Zewnętrzne okrywy owłosione, gruczołowate i lepkie. Wewnętrzna łupina gruba i ostro bruzdowana. Ostro zakończona. Jądro orzecha bardzo tłuste, lecz niesmaczne (niektóre źródła wskazują, że jadalne). Orzechy dojrzewają we wrześniu lub w październiku. Zmieniają barwę na zielonkawobrązowawą, potem brunatną. Zewnętrzna łupina dość dobrze odchodzi od skrytego wewnątrz orzecha.

Pochodzenie: Wschodnie, przyatlantyckie tereny Ameryki Północnej.

Rozmaitości: Orzech szary listekOrzech szary gałązka W Europie orzech szary znany jest od początku XVII w. Czasem spotykany w naszych starych parkach. Jest bardziej wytrzymały na mrozy niż orzech czarny i rośnie szybciej od niego. W uprawie obficie owocuje i daje tzw. samosiew (arboretum w Kórniku). Najlepiej rośnie na glebach wilgotnych, ale nie podmokłych. Cenne i oryginalne drzewo parkowe.

Drzewa podobne: Orzech szary orzechyOrzech szary jesień Bardzo podobny do mniej znanych u nas orzechów (np. do orzecha ajlantolistnego). Od orzecha czarnego różni go podłużny kształt lepkich owoców. Jego orzechy nie zmieniają jesienią barwy na żółtą. Jego listki nie są tak bardzo piłkowane, jak listki orzecha czarnego.

Lokalizacja zdjęć: Park w Żelazowej Woli, arboretum w Rogowie, arboretum w Powsinie, Park SGGW w Warszawie.


- Zdjęcia orzecha szarego -




Orzech mandżurski (Juglans mandshurica, Juglans stenocarpa)

Cechy drzewa: Orzech mandżurski kwiatostanyOrzech mandżurski gałązka Orzech mandżurski to duże drzewo rosnące do 25 metrów wysokości. Korowina ciemno szara płytko bruzdowana.

Liście. Liście duże - do metra długości, nieparzysto pierzaście złożone, składają się od 9 do 15 dość dużych listków.
Owoce. Owoce to delikatnie owłosione elipsoidalne pestkowce długości do 8 cm i szerokości do 4 cm. Rosną skupione w owocostanach od 5 do 10 sztuk. Spadają z drzew w połowie września. Łupina ściśle przylega do orzecha i jest bardzo lepka.

Pochodzenie: Mandżuria, Wschodnia Azja - okolice dorzeczy rzeki Amur.

Rozmaitości: Orzech mandżurski liśćOrzech mandżurski listek Najbardziej odporny na duże mrozy ze wszystkich orzechów. Wytrzymuje temperatury do -45 stopni C.

Drzewa podobne: Orzech mandżurski orzechyOrzech mandżurski przebarwienia liści Orzecha mandżurskiego można pomylić z innymi, rzadko spotykanymi u nas orzechami. Bardzo podobny do orzecha szarego, istotna różnica polega na tym, że orzech szary ma bardziej rozłożystą koronę. Zazwyczaj też orzech mandżurski ma więcej orzechów w pęczku. Bardzo rzadko występuje u nas.

Lokalizacja zdjęć: Arboretum w Rogowie.


- Zdjęcia orzecha mandżurskiego -




« Orzechy strona poprzednia                     Orzechy strona następna »


- Drzewa Polski - Atlas drzew -