Cechy drzewa:
Parocja perska to małe drzewo do 8 metrów wysokości lub krzew o wielu pniach do kilku metrów wysokości. W Polsce nie osiąga aż takich rozmiarów. Korona najczęściej rozłożysta. Kora odchodzi nieregularnymi płatami ukazując odcienie brązu i żółci, przypominając korę platana czy stewarcji.
Liście. Liście pojawiają się po kwitnieniu. Liście są podobne do bukowych i oczarowych, aczkolwiek są barwy znacznie żywszej zieleni i z bardziej wyrazistymi nerwami. Na jesieni wspaniale przebarwiają się na odcienie czerwieni, żółci i pomarańczy. Nie opadają na zimę - wiszą na gałązkach drzewa aż do wiosny.
Kwiaty. Kwiaty czerwone bez płatków korony. Pojawiają się już pod koniec zimy na nagich gałązkach. W Polsce otwieranie pąków kwiatowych następuje najczęściej na początku marca.
Owoce. Owoce przypominają torebki owocowe oczarów. Są brunatne, lekko owłosione, drewniejące, dwukomorowe, które pękając otwierają się dwoma klapami.
Zawierają w każdej z komór pojedyncze, eliptyczne nasiono.
Pochodzenie: Persja, Iran.
Rozmaitości: Parocję perską cechuje bardzo powolny wzrost - zaliczana jest do grupy żelaznych drzew. To drzewa o najtwardszym drewnie i bardzo trudnym do obróbki. Dzięki temu drzewa te są odporne na ataki wszelkich mikroorganizmów, pleśni, gnicie czy inne uszkodzenia. Generalnie parocja preferuje gleby urodzajne. Jest wysoko tolerancyjna na wapno w podłożu. Odporna na przycinanie - daje się formułować wedle upodobań np. w celu odkrycia dekoracyjnego pnia lub kształtowania rozłożystej korony. Nazwa drzewa pochodzi od nazwiska niemieckiego przyrodnika i podróżnika F.W. Parrota. Odporna na nasze mrozy.
Drzewa podobne: Liście parocji przypominają liście mniej popularnych u nas oczarów.
Lokalizacja zdjęć: Arboretum w Powsinie, arboretum w Rogowie, park w Żelazowej Woli, Ogród Botaniczny w Łodzi oraz w Poznaniu, Muzeum Ziemi w Warszawie.