Cechy drzewa:
Ewodia Daniela to drzewo o wysokości 10 - 15 metrów. Korona szeroka, nisko osadzona. Kora szara, ciemniejsza od bukowej, gładka.
Liście. Liście złożone, naprzeciwległe, nieparzystopierzaste. Dość duże, długości prawie pół metra. Liczba listków 5-9 sztuk. Listki jajowate, długo zaostrzone, z wierzchu zielone, spodem delikatnie niebieskawe. Po roztarciu wydzielają nieprzyjemny zapach. Opadają na zimę bez przebarwień.
Kwiaty. Kwiaty zebrane w wiechy, kształtem bardzo podobne do kwiatów korkowców. Jednakże różnią się kolorem - są białawe.
Kwitnienie. Ewodia kwitnie u nas dopiero pod koniec sierpnia, a czasami dopiero we wrześniu.
Owoce. Owoce czerwonawe, składają się z kilku drobnych mieszków. Wydzielają przyjemny zapach. Na spodzie posiadają, krótki, zwykle zakrzywiony dzióbek. Zebrane są w średniej wielkości owocostany. Późną jesienią w całości opadają z gałązek.
Pochodzenie: Korea, północne Chiny.
Rozmaitości:
Roślina trująca. Dość odporna na mróz, w przypadku ostrych zim młode drzewka przemarzają, u starszych marzną tylko drobne pędy. Bardzo cenny pożytek dla pszczelarzy ze względu na późne, lecz obfite kwitnienie ewodii. Jej kwiaty wabią całe masy pszczół i innych owadów zapylających.
Tetradion to z greki czwórka, nazwa łacińska sugeruje poczwórnie złożony owoc, natomiast nazwa rodzajowa, synonimowa, ewodia oznacza przyjemnie pachnący - chodzi o zapach jej owoców.
Drzewa podobne: Ewodia Daniela jest raczej łatwa do rozpoznania ze względu na oryginalne kwiaty i owoce. Po samych liściach można ją pomylić ze strączynami czy korkowcami.
Lokalizacja zdjęć: Ogród Botaniczny w Poznaniu, arboretum w Rogowie.