Cechy drzewa:
Wiśnia wonna znana także pod nazwą antypka. Jest małym i niskim drzewem. Osiąga góra 6 metrów wysokości. Pień często pochylony. Korona szeroka, nieregularna i luźna. Często asymetryczna. Gałązki cienkie i zwisające.
Liście. Liście okrągławe, podobne do liści gruszy polnej. Delikatnie skórzaste, błyszczące, na krótkich ogonkach. Spodem przy głównym nerwie owłosione. Liście pozostają jesienią na drzewie bardzo długo, często do pierwszych przymrozków.
Kwiaty. Kwitnie bardzo obficie w połowie kwietnia. Kwiaty małe, białe, pachnące gorzkimi migdałami.
Owoce. Owoce małe, kuliste, rzadziej owalne. Początkowo czerwone, potem czarne i lśniące. W smaku cierpkie i gorzkawe. Zawierają jedną małą pestkę. Po dojrzeniu szybko opadają z gałązek.
Pochodzenie: Bliski Wschód, południowo-wschodnia Europa.
Rozmaitości:
Bardzo wytrzymała na suszę i zanieczyszczenia miejskie. Nadaje się do zastosowań żywopłotowych. Nazwa gatunkowa tej wiśni pochodzi od arabskiego słowa "mahlab", które oznacza roślinę i przyprawę otrzymywaną z jej pestek. W wielu szkółkach antypka od lat jest stosowana jako podkładka pod szlachetne, owocowe odmiany wiśni.
Z twardego i aromatycznego drewna antypki wytwarzano kiedyś różne przedmioty: fajki, cygarniczki i tabakierki.
Wiele wskazuje na to, że w beczkach z drewna antypki dojrzewają najlepsze rodzaje octu balsamicznego z Modeny.
W Europie znana jest jako wiśnia św. Łucji (St. Lucie Cherry), gdyż uprawiano ją w pobliżu klasztoru św. Łucji w Lotaryngii.
Owoce używa się do zabarwiania likierów - nadania im ciemniejszej barwy i zapachu. Są też przysmakiem dla ptactwa.
Drzewa podobne: Małe, ciemne owoce i gruszkowate liście sprawiają, że jest dość łatwa do identyfikacji i nie ma podobnych do siebie gatunków.
Lokalizacja zdjęć: Skwer Pawełka w Warszawie.
